Ég sló tún - hef slegið fjandans nóg!
Var að koma heim af einhverjum mögnuðustu tónleikum sem ég hef farið á. Jú ég er að tala um tónleika Sigurrósar í Laugardalshöll sunnudagskvöldið 27. nóvember 2005.
Strengjakvartettinn Amina (veit einhver hvert enska orðið fyrir stólpípu er?) sem hóf tónleikana og hitaði upp fyrir Sigurrósardrengi. Full artí fannst mér, allavega til að byrja með, en eftir því sem leið á varð ég sáttari og síðasta lagið þeirra var hresst. Gert var hlé og Hagnaðurinn spurði mig hver eftirvæntingarstuðullinn væri á skalanum 1-100. Ég var nokkuð rólegur og tippaði á 67. Hagnaðurinn var hins vegar að missa sig og nálgaðist hundraðið.
Upp úr klukkan 2100 stigu svo Sigurrósarmenn á svið og veislan byrjaði strax. Þeir byrjuðu af krafti og ollu sko engum vonbrigðum. Ágætis byrjun hjá strákunum sem gaf manni von um það sem koma skildi. Ég hallaði mér fram í sætinu og var dolfallinn. Sigurrósardrengir tóku flest sín þekktustu og bestu lög og náðu nokkrum hápunktum eins og til dæmis í hinu magnaða hoppípolla. Jónsi þakkaði hæverskur fyrir sig að loknu hverju lagi og var gaman að því. Svo fór að nálgast lokin og fólk var að tala um að það þýddi ekkert að vera að klappa strákana upp því þeir tækju aldrei aukalög. Þeir voru hins vegar klappaðir tvisvar upp og í raun má segja að þá hafi tónleikarnir náð hámarki sínu. Þvílíkur kraftur!!! Áhorfendur risu úr sætum og fögnuðu ógurlega. Áhorfendur voru gríðarsáttir við Sigurrós og Sigurrós var gríðarsátt við áhorfendur. Að loknum tónleikunum skorti fólk orð til að lýsa hrifningu sinni en þá er alltaf gott að geta leitað í smiðju Gumma Torfa og segja "svona er þetta bara".
Þetta var hið mesta sjónarspil og veisla fyrir augu jafn sem eyru. En nú er ég kominn heim og sáttur halla nú höfði hér. Takk!